We wczesnym okresie pisał powieści i opowiadania społeczno-obyczajowe, krytyczne wobec życia miejskiego, wyrażając postawę franciszkańska, np.: Burek (1925), Legendy o grajku Bożym(1925), Srogi pies i Sentymentalny zając (1928), Czarna Rózia (1932). Zwrot w jego twórczości nastąpił po opublikowaniu oskarżycielskiej powieści Wierzby nad Sekwaną (1933), poświeconej polskim najemnikom-emigrantom we Francji.

 Znany był jako piewca piękna Pienin, jego największe dzieła powstawały podczas jego pobytów w Szczawnicy gdzie zamieszkiwał w pensjonacie Szalay. W krajobraz Pienin wpisał akcję wielu swych dzieł, m.in. swojego najwybitniejszej powieści, Orka na Ugorze której bohaterką jest Szczawnicka nauczycielka.